Katarina

 de Yazzers-Captions (ligilo)

elangligis Verda Fiemulo Jam dum naŭ jaroj, Katarina kaj mi havis tradicion por mia naskiĝtago: mi rajtas uzi la cerboŝanĝan teleregilon je ŝi dum unu horo. Mi faris ventkapajn huraistinojn kaj sencerbajn pornistinojn en la pasinteco, sed ĉi-jare mi diris al ŝi, ke mi volis ŝanĝi ŝin en malmultekostan aĉan putinon kaj pugfiki ŝin. Mi menciis ĝin vespermanĝe kaj ŝi nur ridis kaj konsentis.

— Kion ajn vi volas, karulo, — ŝi diris. Ŝi neniel estis prudulo, sed Katarina estis ankoraŭ sufiĉe diskreta virino.

Ŝoforante hejmen, ni zorge diskutas la bazajn regulojn.

— Nur unuhora templimo, ĉu konsentite?

Mi kapjesis.

— Kaj neniuj fotoj aŭ videoj. Mi ne volas, ke oni senintence sendus tion al mia patrino, aŭ ion pli manbonan. Ho, kaj ne lasu min iel respondi la telefonon. Se iu el mia laborejo telefonas...

Mi diris al ŝi, ke mi promesas gardi ŝin. Tio estis la kutima aranĝo. Mi diris al ŝi, ke mi havas putinan vestaron por ŝi sur la malantaŭa sidejo. Ŝi ridetis kaj etendis la brakon antaŭ si. La ŝoseo estis tiel malluma, do ŝi ekvestis sin tie en la aŭto. Mi admiris ŝian belan korpon dum ŝi vestis sin sur la pasaĝera seĝo. Ŝi malsupren-tiris la spegulon, kaj ege ŝminkis sin.

— Ĉu vi pretas, kara? — ŝi demandis.

Mi kapjesis. Ni adiaŭe kisis kaj mi ekpremis la butonon de la teleregilo en mia poŝo. Mi antaŭ-agordis ĉion. En ŝia kapo, ŝi estus putino kun neniu memoro pri mi aŭ nia interrilato dum la sekvonta horo. Mi vidis, ke ŝiaj okuloj palpebrumadas kiel ili ĉiujare faris. Post tio, jen ŝi estis.

— Bone, amorvekul’, kjo 'stas via nomo, denove? — ŝi sincere demandis, alĝustigante siajn grandajn mamojn. Ŝi havis malkleran malriĉulan akĉenton kaj sidis kun la kruroj malfermitaj. Mi prezentis min al mia putina edzino, ridetante. Ĉio ĉi estis amuzonta.

Mi kondukis ŝin en nian dormoĉambron. Mi jam kaŝis niajn kadritajn fotojn por ke ŝi ne subite vidus la realan sin kun nova kliento kaj konfuziĝus.

— Vi devas antaŭpagi, granda ĉef'. — ŝi diris, etendante la manon kaj malafable laŭtmaĉante gumon, kiun ŝi trovis en sia monujo. — Kvindek por en la piĉo, cent por en la pugo. Kjo ĝi 'stos, sinjor'? —

Mi donis al ŝi cent dolarojn. Ŝi frape metis la monbileton sur la apudlitan tableton kaj malsupren-tiris sian kalsoneton. Ŝi kliniĝis super nia komodo, rigardis super la ŝultron kaj larĝe ridetis.

— Eku, dolĉul'. Tju pugo 'stas via dum la onta horo... —

Mi vigle fikis ŝin kaj ŝi afekte ĝemis pro plezuro la tutan tempon. Mi mense ridis. Evidente mi ne estis la preferata tipo de putino-Katarina. Mi sciis la senton de ŝi, kiam ŝi estis efektive voluptema, kaj tio ĉi ne estis tiu sento. Katarina klare faris tion ĉi nur por preni mian monon. Mi fine ejakulis en ŝian pugon kaj lacege falis malantaŭen sur nian liton.

Mi levis la kapon kaj vidis, ke ŝi jam estis ekvestanta sin kaj ŝovanta mian cent-dolaran bileton en ŝian ĉemizon. Mi rimarkis, ke unu horo pasis. Mi supozis, ke jam estis la tempo revenigi ŝin. Mi ekrigardis supren. Nu, kie mi lasis mian pantalonon? Mi vidis ĝin sur la planko, sed la teleregilo ne estis en la poŝo. Certe ĝi elfalis sur la plankon...

— He, ĉu ĝenas vin, se mi kontrolas jon televide tre rapide? — ŝi havis teleregilon en sia mano. Momenton, ĉu tio estis...?

La putino ekpremis iun butonon de mia teleregilo.

— Fiulino, demetu tion kaj foriru! — mi kriis.

Ŝi dentsuĉe fispiris al mi, kaj kol-indignis. La damna ĉiesulino havis malbonan sintenon. Ŝi senatente ĵetis la teleregilon sur la liton kaj komencis eliri el mia dormoĉambro.

— Kjon ajn vi volas, ul'. Ŝerĉu min ĉe la kutima stratangul', se vi refariĝas damne soleca. Kvindek por en la piĉo, ĉu vi memoras? —

— Jes, jes, putino. Mi pagas vin por forigi vin, ne por interparoli kun vi. Fermu la pordon elirante!

La putino eliris senvorte kaj mi kuŝis sur la liton kaj ekdormis.